Πώς να είστε ευτυχισμένοι όταν δεν έχετε ιδέα τι συμβαίνει...

• 26 Apr 2017

Αναζητώ συνεχώς την απάντηση.

Αναρωτιέμαι αν ο επόμενος άνθρωπος, δουλειά και ευκαιρία που θα βρεθούν στον δρόμο μου αν θα είναι ΑΥTO που αναζητώ.

Το Πράγμα που σιωπά το αγχωτικό μυαλό μου μια για πάντα: Ο Πρίγκιπας (ή Πριγκίπισσα) Charming, το Big Break, το πράγμα που με κάνει χαρούμενη και ικανοποιημένη και επίσης μια διάσημη εκατομμυριούχο για πάντα.

Συνεχίζω και περιμένω να φτάσει για να σταματήσω να το αναζητάω: δυσαρεστημένη από την έλλειψη ικανοποίησης, μπερδεύοντας το όλο πρόβλημα με την λύση.

Κάποιος μου είπε τις προάλλες πως αυτοί από εμάς που έχουμε μεγάλα όνειρα, μεγάλους στόχους και την θέληση να τα κατορθώσουμε όλα αυτά θέτουμε τους εαυτούς μας να μην είμαστε ποτέ μας ικανοποιημένοι - και επομένως λιγότερο χαρούμενοι.

Και αυτοί από εμάς που είναι ικανοποιημένοι με το πρόγραμμα των 9-5 και του ενός συντρόφου και με τον τρόπο που ωθούνται τα πράγματα θέτουμε τους εαυτούς μας να είμαστε πιο χαρούμενοι - και να μην καταφέρνουμε τίποτα ιδιαίτερο ποτέ μας.

Αλλά αρχίζω και πιστεύω πως υπάρχει ένας τρίτος τρόπος.

Και αν δεν έβλεπα τις επιθυμίες μου ως έλλειμμα, και αντί αυτού επέλεγα να τις απολαύσω;

Και αν το όλο νόημα του παιχνιδιού είναι πως κάθε φορά που φτάνεις στην κορυφή ενός βουνού, δεν κερδίζεις τίποτα παραπάνω από μια καλύτερη θέα από όλες τις μεγαλύτερες κορφές που απέμειναν να σκαρφαλώσεις;

Και αν το γεγονός πως δεν υπάρχει μια αιώνια στιγμή δόξας δεν είναι ένα σκληρό κόλπο που παίζεται εις βάρος μας από το σύμπαν, αλλά είναι δώρο των άπειρων δυνατοτήτων;

Και αν ο σκοπός της ζωής δεν είναι να ξεκαθαρίσεις και να φτάσεις με ασφάλεια αλλά μάλλον να εξελιχτείς μέσα από μια απεριόριστη διαδικασία ανακάλυψης;

Και αν είναι η ένταση ανάμεσα στο που βρίσκεσαι τώρα και στο που θες να βρεθείς  που δημιουργεί την ευχαρίστηση;

Φανταστείτε αν, αντί να παλεύουμε με τον χώρο ανάμεσά μας + με το πράγμα που επιθυμούμε, επιτρέπαμε στους εαυτούς μας να απολαύσουμε το αίσθημα της επιθυμίας του;

Αντί να προσπαθούμε να σβήσουμε τις επιθυμίες μας πραγματοποιώντας τες όσο πιο σύντομα γίνεται, θα μπορούσαμε να διασκεδάσουμε με αυτές καθώς ρέουν μέσα στα σώματά μας, στιγμή με την στιγμή.

Και αν η επιθυμία είναι το όλο κόλπο για να απολαύσετε την διαδικασία;

Θα μπορούσαμε να γίνουμε εντελώς υπαρξιακά μελαγχολικοί με το γεγονός πως δεν υπάρχει τέλος ∙  κανένα Πράγμα που θα γεμίσει το κενό μέσα μας που επιθυμεί για περισσότερα. Ή θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε τα πάντα ως μια νέα αρχή. Μια ανοιχτή πόρτα εκεί που κάποτε υπήρχε τοίχος. Μια νέα σειρά ερωτήσεων. Μια πρόσκληση.

Αυτό που θα λάβουμε στην κορυφή του βουνού δεν θα είναι η ικανοποίηση που ελπίζαμε - όχι για πολύ πάντως. αλλά αυτό που θα κερδίσουμε θα είναι η ΘΕΑ.

Και αυτή η θέα του που θέλουμε να πάμε, από εκεί που στεκόμαστε τώρα, είναι που κάνει τόσο ενδιαφέρουσα την ζωή.