crikos.com

Μάκης Μεϊντάνης

O προπονητής με τα μάτια του γερακιού, την καρδιά ενός στοργικού πατέρα και το κινητήριο πνεύμα ενός ηγέτη!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πάθος που αντίκρισα στα μάτια του Μάκη Μεϊντάνη, του προπονητή στην ομάδα ανδρών βόλεϊ του Μαρκόπουλου! Φυσικά θα λέγατε πως οι περισσότεροι προπονητές είναι έτσι... αλλά όχι σαν αυτόν! Ήταν όλη την ώρα όρθιος, κοιτάζοντας τον πίνακα του σκορ κάθε λεπτό, δίνοντας ασταμάτητα κίνητρα στην ομάδα του... Ένιωσα πως ήθελε να μπει μέσα και να παίξει πλάι στα παιδιά του! Και στο τέλος κατάφεραν να ανεβούν επίπεδο ύστερα από ένα χρόνο σκληρής δουλειάς!

Τον ρώτησα τι κάνει έναν προπονητή σπουδαίο; Μου είπε πως είναι η ικανότητα κατανόησης των παιχτών σου, τι είναι ικανοί να κάνουν και να τους φτάσεις εκεί! Και όχι το τι θέλει αυτό ή αυτή και επομένως οι παίχτες πρέπει να το κατορθώσουν! Άρα κανένα Εγώ δεν χωράει!

Ο Μάκης ήταν ο ίδιος παίχτης βόλεϊ για σχεδόν 20 χρόνια! Έχοντας αγωνιστεί σε πολλές κατηγορίες κι για λίγα χρόνια σε 2 διαφορετικές εθνικές ομάδες. Και παράλληλα με το πάθος του ήταν γυμναστής σε μερικά ιδιωτικά σχολεία.

Είναι ένας πραγματικά χαρισματικός προπονητής, μετριόφρων και ταπεινός, δίνει ό,τι μπορεί για τους παίχτες του! Όταν τον γνωρίζεις αμέσως αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι στην παρουσία ενός αφοσιωμένου και συμπονετικού ''πατέρα''... ένας άνθρωπος που μπορείς να στηριχτείς πάνω του, ένας πραγματικός τζέντλεμαν! Έχει επίσης μια βαθιά αγάπη για τα ζώα, εξάλλου ο ίδιος λέει πως αν ήταν να διαλέξει ένα διαφορετικό μονοπάτι αυτό θα συμπεριελάμβανε μια ζωή μαζί με σκυλιά και άλογα!

Μπορείτε επίσης να τον αποκαλέσετε έναν πραγματικό ''Έλληνα Εραστή'' (με την καλή έννοια φυσικά!). Καθώς έχει παντρευτεί 3 φορές και έχει κρατήσει καλές επαφές με όλες τους! Είναι ένα παθιασμένος άνθρωπος με πάθος για καλή ζωή! Ο ίδιος λέει: «Οι φίλοι μου με ρωτάνε πως καταφέρνω να διαχειρίζομαι όσα κάνω; Και εγώ τους απαντάω πως όταν είσαι γερασμένος και κάθεσαι σε μια καρέκλα και σου ζητάνε να εξιστορήσεις την ιστορία σου... όλη σου η ζωή μπορεί να ειπωθεί σε 10 λεπτά! Η δικιά μου όμως θα πάρει εβδομάδες!».

Τέλος, τον ρώτησα πως παρακινεί την ομάδα του...

Στο τελικό μας παιχνίδι, στα αποδυτήρια, τους είπα: «Δεν θα σας πω πώς να παίξετε ή τις τακτικές των αντιπάλων σας! Θέλω να δώσετε έμφαση στην ομαδική χειραψία! Έχει τεράστια δύναμη! Μια δύναμη ενότητας και ομαδικότητας! Μην το κάνετε γιατί είστε συνηθισμένοι σε αυτό, αλλά κάντε το για την ομάδα με πάθος και σεβασμό!».