Πόσο πετυχημένος θέλεις να είσαι;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που αν του έθεταν την παραπάνω ερώτηση, θα απαντούσε «δεν θέλω να είμαι πετυχημένος»!
Όμως πόσοι από εμάς «είμαστε» επιτυχημένοι, ή για να το θέσουμε πιο σωστά «αισθανόμαστε» επιτυχημένοι…! Και εν τέλει τι θα πει «επιτυχημένος»... Πώς αποδίδεται το επίπεδο «επιτυχίας» μας;
Νομίζω ότι στα παραπάνω ερωτήματα ο καθένας μας έχει τις δικές του απαντήσεις , έχει τη δική του οπτική!
Στα ερωτήματα όμως που θα ακολουθήσουν, οι απειρες εναλλακτικές οπτικές, όσες δηλαδή είμαστε και οι άνθρωποι, συγκλίνουν σε λίγες και επιστημονικά τεκμηριωμένες σαφείς κατευθύνσεις:
Στο ερώτημα λοιπόν: γιατί ενώ όλοι μας θέλουμε να είμαστε επιτυχημένοι, μόνο λίγοι αισθανόμαστε ότι είμαστε κιόλας, οι επιστήμονες μας διαφωτίζουν:
Γιατι πολλοί από εμάς διεκδικούμε την επιτυχία μέσω λάθους δρόμου: Μέσω της «εγω-κεντρικής» μας οπτικής, μιας οπτικής που κρύβει το τι θα «πάρω», τι θα αποκτήσω, τι μου συμβεί, πώς θα αναρριχηθώ,… τι, γενικότερα, θα ερθει προς εμένα (σε υλική ή άλλη διάσταση της ζωής μας).
Ε, λοιπόν ο δρόμος προς την επιτυχία είναι ο αντίθετος: όχι μέσω του τι θα μου «προσαρτηθεί» (απόκτημα, ιδιότητα, ρόλος, εξουσία,...) αλλά μέσω του τι θα «προσαρτήσω» εγώ στους άλλους, στον κόσμο, στη κοινωνία, στη γή… Με άλλα λόγια η πραγματική επιτυχία, συνίσταται στην ικανότητα μου να συμβάλω ώστε να επιδράσω θετικά μέσω της βελτίωσης των δεδομένων (υγείας, ευζωίας, οικονομικής κατάστασης, μορφωτικής κατάστασης, νοητικής κατάστασης) των άλλων, των γύρω, του συνόλου…
Για να συμβεί αυτό, προυποτίθεται το να «νιώθω καλά», αρα να αισθάνομαι «θετικά» για μένα, τη ζωή, τους άλλους, … Να γιατί η «ευτυχία» προυπάρχει της επιτυχίας και δεν είναι ότι η επιτυχία της δημιουργεί (μπορεί να την αυξάνει, αλλά σίγουρα δεν την «γεννά»).
Να λοιπόν ποιο είναι το μονοπάτι προς την «επιτυχία»: Νιώθω καλά, αισθάνομαι θετικά, δρω «ανοικτά» με «προσφορά» (τόσο προς εμένα όσο και τους άλλους, με μια συλλογική οπτική) και όσο περισσότερο δρω με τον τρόπο αυτό, αυξάνω το επίπεδο ευτυχίας μου, η οποία αποτελεί την «ενέργεια» που απαιτείται για την επίτευξη των όποιων συλλογικών και ολιστικών στόχων, οι οποίοι και οδηγούν στην ουσιαστική έννοια της επιτυχίας!
Από την κλειστή, εγω-κεντρική και συχνά εις βάρος των άλλων, οπτική, η επιστήμη μας καλεί σε μια «ανοικτή» προς το όλον προσέγγιση της ζωής και μας προτρέπει προς την ανάλογη διοχέτευση της ενέργειας, των γνώσεων μας, των ικανοτήτων, του μυαλού μας, της σκέψης και των συναισθημάτων μας προς το σύνολο, προς τους άλλους (φυσικά χωρίς να αγνοούμε τον εαυτό μας)… Τόσο απλά,…τόσο γοητευτικά!