Γιατί πέφτουμε... και πώς μπορούμε να σηκωθούμε ξανά;

• 05 Oct 2017

Είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις έναν ανηφορικό δρόμο και χρειάζονται πολλές αντοχές... είναι πολύ ευκολότερο και γρηγορότερο να κατέβεις! Περίπου το ίδιο ισχύει για τις ζωές μας: όταν βάζουμε έναν στόχο, οφείλουμε να εργαστούμε σκληρά, να έχουμε επιμονή και υπομονή να τον κατορθώσουμε. Αλλά όπως όταν ανεβαίνουμε έναν ανηφορικό δρόμο ή κάνουμε πεζοπορία σε ένα βουνό, υπάρχουν σκαμπανεβάσματα... το μονοπάτι που ακολουθείς θα σε πάει πάνω και κάτω για να φτάσεις στον προορισμό σου.

Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να ανεβείτε σε ένα βουνό, και όσο ανεβαίνετε δεν έχει μόνο ανηφόρες... το μονοπάτι θα σας οδηγήσει και προς τα κάτω ώστε να ανεβείτε ξανά πάνω, σωστά; Και αν το κοιτάξετε από απόσταση θα δείτε μια ανοδική πορεία ανεξάρτητα από τις κατηφόρες... Αλλά ποτέ δεν αμφισβητούμε το μονοπάτι ούτε απογοητευόμαστε όταν βλέπουμε μπροστά μας μια κατηφόρα ενώ προσπαθούμε να φτάσουμε στην κορυφή, καθώς γνωρίζουμε ότι προς τα εκεί κατευθυνόμαστε και για να φτάσουμε εκεί θα πρέπει να πάμε και προς τα κάτω!

Γιατί λοιπόν αμφισβητούμε τους εαυτούς μας κάθε φορά που έχουμε μια κακή μέρα ή μια κακή έκβαση, ενώ κυνηγάμε τον στόχο ή το όνειρό μας; Γιατί δεν εμπιστευόμαστε την φύση και το πως δουλεύουν τα πράματα; Γιατί, ενώ έχουμε ακούσει χιλιάδες επιτυχημένες ιστορίες και με τις απογοητεύσεις που είχαν μέχρι να πετύχουν, δεν εμπιστευόμαστε τα ένστικτό μας; Και δεν πιστεύουμε πως όλα τα ''κακά'' που συναντάμε στο μονοπάτι μας είναι στην πραγματικότητα ''απαραίτητα'' στην επίτευξη των στόχων μας;

Πέρα από τους προφανείς λόγους όπως η έλλειψη ξεκάθαρων στόχων ή το να έχουμε μη ρεαλιστικούς στόχους, πιστεύω πως χάνουμε την συγκέντρωσή μας και βάζουμε πολλά στο πιάτο μας ή θέλουμε να αναρριχηθούμε ταχύτερα από όσο νιώθουμε ασφάλεια... και οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε να ανασάνουμε και να εμπιστευτούμε τον κύκλο της ζωής! Ξέρω πως μάλλον σας έχασα κάπου εδώ... Αυτό που θέλω να πω είναι πως εργαζόμαστε υπερβολικά προς την επίτευξη του ίδιου του στόχου και των αποτελεσμάτων που ξεχνάμε να ζήσουμε ή να αναπνεύσουμε ή να ακούσουμε ή να απολαύσουμε το ταξίδι...! Φανταστείτε να είστε σε ένα βουνό και το μόνο πράγμα για το οποίο ανυπομονείτε είναι να βρεθείτε στην κορυφή του... θα χάσετε σίγουρα όλη την ομορφιά του τοπίου ή την ευκαιρία να γνωρίσετε κάποιον άλλον ορειβάτη ή χειρότερα, να σπάσετε το πόδι σας να χάσετε τον στόχο σας!

Φτάνουμε πολύ απασχολημένοι και καταλήγουμε να πιστεύουμε πως ο κόσμος γυρίζει αποκλειστικά γύρω από εμάς και τους στόχους μας! Ξεχνάμε να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή συνεχίζεται με ή χωρίς εμάς και τους στόχους μας... Αν σηκώσουμε το κεφάλι και να ανοίξουμε τα μάτια μας, θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε ανθρώπους, να παρατηρήσουμε τις ομορφιές του κόσμου, θα καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας και πως έχουμε μια σύνδεση μεταξύ μας... ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ!

Η ευγνωμοσύνη είναι το κλειδί να επαναφέρεις τον εαυτό σου και να συνεχίσεις την πορεία σου... είναι οι μικρές συνειδητοποιήσεις γύρω σου που θα σε κάνουν ευγνώμονα... καθισμένος σε ένα πάρκο παρατηρώντας πουλιά, δέντρα και πόσο σημαντικά είναι, παρατηρώντας ανθρώπους, την ίδια την ζωή! Παρατηρώντας πως είσαι ζωντανός και έχεις την δύναμη να αλλάξεις την ζωή και τον περίγυρό σου!

... ας κάνουμε λοιπόν το καλύτερο δυνατό... και να θέσουμε στόχους που έχουν πραγματική αξία και να κάνουμε μια θετική αλλαγή στον κόσμο  μας... ΓΙΝΕ ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΘΕΙΤΚΗΣ ΑΛΥΣΙΔΩΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ!